Səhnənin zərif ruhu...- Fuad Biləsuvarlı yazır
Bu gün, 09:34. Yazar: fuad
/Bu yazımı Xalq artisti, Prezidentin fərdi təqaüdçüsü, Bakı Xoreoqrafiya Akademiyasının prorektoru, dosent, baletmeystr Təranə Muradovanın sənətdəki 60 illik ömür yoluna — onun yubileyinə ehtiramla həsr edirəm.\
Azərbaycan rəqs sənətinin incə siması – Təranə Muradova
Azərbaycan rəqsinə sevgi aşılayan, onu dünya səhnələrində tanıdan və sayğı qazandıran sənət fədaisi – Təranə Hüseyn qızı Muradova. 1965-ci il avqustun 6-da Bakı şəhərində dünyaya göz açan Təranə xanım, yalnız rəqqasə deyil. O, hər bir hərəkəti ilə millilik ruhunu yaşadan, səhnədə tarix yazan baletmeyster və mədəniyyət elçisidir. Onun rəqsləri təkcə estetik deyil, ruhun dilidir – səhnədə danışan bir xalça naxışı kimi.
Sənətə aparan yol
Uşaqlıqdan qəlbində kök salan rəqs eşqi, Təranə Muradovanı sənətin beşiyinə – Bakı Xoreoqrafiya Məktəbinə aparır (1974–1983). Orada səhnənin sehrinə ilk addımlarını atır, ritmlə nəfəs almağa başlayır. Ardınca Azərbaycan Dövlət İncəsənət Universitetində (1991–1995) təhsilini davam etdirərək sənət yollarını daha da genişləndirir. Lakin onun maraq dairəsi təkcə incəsənətlə məhdudlaşmır – Rusiya Dövlət Sosial Universitetində hüquq ixtisasına yiyələnərək (2004–2008), həm də düşüncənin incəliklərinə boylanır. O, həm ruhun, həm ağlın yolçusudur.
Səhnənin nəfəsi və balet ustalığı
1982-ci ildən Azərbaycan Dövlət Rəqs Ansamblında ifaçı kimi səhnəyə qədəm qoyan Təranə Muradova, o andan etibarən bu sənətə yeni bir nəfəs, yeni bir ruh gətirir. Onun hər addımı səhnənin sükutunu pozan ritm, hər hərəkəti isə tarixə yazılan bir naxış olur. 1995–2016-cı illər aralığında ansamblın baletmeysteri kimi yüzlərlə tamaşaya imzasını atır, milli rəqsə dramaturji dərinlik, estetik incəlik bəxş edir. Onun qurduğu “Naz eləmə”, “Vağzalı”, “Mirzəyi” kimi rəqslər folklorun sədasını yeni səhnə baxışları ilə birləşdirərək, milli irsə təravətli bir ritm gətirir — keçmişin ruhunu gələcəyin addımında yaşadır.
Dünya səhnələrində Azərbaycan sədası
Təranə Muradova yalnız vətən səhnəsində deyil, Avstriyanın zərif salonlarında, Rusiyanın sənət dolu pərəstiş məkanlarında, Belarusun səmimi tamaşalarında, Türkiyənin mədəniyyətlə nəfəs alan səhnələrində və Birləşmiş Ərəb Əmirliklərinin ucalığa meyilli salonlarında da Azərbaycan mədəniyyətinin nəcib sədasını səsləndirib. O, milli rəqsimizin ahəngini beynəlxalq auditoriyalara təqdim edərək, sadəcə bir rəqs göstərməmiş — bir xalqın ritmini, ruhunu, tarixini yaşatmışdır. Təcrübə dərsləri ilə rəqsə olan yanaşmaları dəyişmiş, hər addımıyla ruhun dilini təlqin etmişdir.
Gələcəyə köklənən addımlar – nəsillərə töhfə
2016-cı ildən Bakı Xoreoqrafiya Akademiyasında xarici əlaqələr üzrə prorektor vəzifəsində çalışan Təranə Muradova, yalnız idarəçi deyil — o, gənc istedadların ruhunu oyadan bir sənət memarıdır. Onun rəhbərliyi altında “Səyyah” və “Odlar Yurdu” rəqs ansamblları yeni nəsillərə səhnənin sehrini, ritmin sirrini, ruhun dərinliyini təlqin edir. Hər uşaq addımı onun toxumu ilə böyüyür, hər yeniyetmə hərəkətində bir mədəniyyət qığılcımı yanır. Təranə xanım, gələcəyə doğru uzanan rəqs yolunun işıq saçan bələdçisidir.
Rəqs – Ruhun dilə gəlməsidir
Bir səhnə təsəvvür et: sükutun içində səslər pıçıldayır, işıqlar kölgələrlə söhbətə dalır, Təranə Muradova isə zamanla tarix arasında bir körpü salaraq, addımlarıyla keçmişi bu günə daşıyır. Hər hərəkətində unudulmuş bir nağılın qəlb döyüntüsü titrəyir; onun sənəti gözlərə xitab edən vizual bir harmoniya deyil yalnız — o, xalqın iztirabını, sevincini, ruhunun dərinliklərini bədən dili ilə danışan bir sənət manifestidir.
Baletmeyster olmaq — yalnız kompozisiya yaratmaq deyil, ruhlara rəhbərlik etməkdir. Təranə xanım bu rolu səhnənin arxasından istiqamət vermək üçün deyil, gənc istedadların iç dünyasına toxunmaq, onları öz kökləri ilə tanış etmək üçün yaşayır. Hər bir gənc rəqqasəni əli ilə tutaraq, onu milli ruhun qəhrəmanına, səhnə eposunun bir simvoluna çevirir.
Quruluşdan quruluşa – estetik fəlsəfə
Təranə Muradovanın səhnə quruluşlarında forma yalnız estetik bir çərçivə deyil — o, ruhun təcəssümüdür. “Mirzəyi”nin miskin ahəngi, “Sarı gəlin”in incə həsrəti, “Azərbaycan elləri”nin fərəhli ritmi ilə toxunmuş səhnələr, sadəcə izlənən tamaşalar deyil — onlar tarixlə duyğunun diliylə yazılan esselərdir. Hər bir quruluş bir duyğunun oyanışı, bir yaddaşın sükutdan çıxmasıdır.
Onun əsərlərində sükut danışır, hərəkət dua edir, ritm isə unutmaqda olan yaddaşı oyadır. Bu rəqslər – səhnədəki hər titrəyən addım – bizə bizi xatırladır. Təranə xanım bədii səhnəni milli bir etiraf meydanına çevirir – bizi biz edən incəliklər, dərinliklər üçün. O, sənətin səhnədə deyil, ruhda baş verdiyini sübut edir.
Daxili iqlim – rəqsin ruhu
Hər bir sənətkarın içində bir iqlim var — Təranə Muradovanın iqlimi isə hüzurla təntənənin harmoniyasıdır. Onun səhnəyə çıxışı bir bayram şovu deyil, daxildən gələn sükutlu bir çağırışdır. Hər addımında ruhun titrəyişi duyulur, hər hərəkətində iç dünyanın özünü səsləndirməsi. O, tamaşaçıya özünü tanıtmaz; əksinə, xalqın ruhunu öz varlığında təcəssüm etdirərək səhnəyə çıxarar. Bir fiqur kimi deyil, bir xalqın yaşantısı kimi görünür. Onun rəqsi bir bədən hərəkəti deyil — daxili iqlimin səhnə dilində danışmasıdır.
Vağzalı – bir addım, bir dua
Bir səs qalxır — nə tam şənlik, nə də hüzün; sanki hisslərin arasından süzülüb gəlir. Təranə Muradovanın səhnə quruluşunda “Vağzalı”, qadın ruhunun dua edən barmaqları, göz yaşına qarışan gülüşü, sükut içində ucalan bir arzu kimi səslənir. Bu rəqs – keçidin notlarıdır, bir taleyin astanasında atılan addımlardır.
Burada gənc bir qız gəlin olur, analar gözləriylə oğullarını yola salır, xalq isə bu hərəkətlərin ritmində min illik dua pıçıltılarını xatırlayır. Təranə xanım bu səhnəni sadəcə canlandırmır — o, xalq yaddaşının sətirlərini bədənlə oxuyur, adət və arzuların ahəngini poetik bir ritmlə dilə gətirir. “Vağzalı” onun quruluşunda yalnız bir rəqs deyil — qəlbin keçid mərasimi, ruhun dua ilə addımladığı yol olur.
Hər dönüş – bir qorxu, bir ümid. Hər addım – bir xatirə, bir vədə
Təranə Muradovanın quruluşunda “Vağzalı” sadəcə bir səhnə deyil — o, duyğuların səssiz etirafı, tarixlə zamanın iç-içə sığal çəkdiyi anlıq titrəyişdir. Səhnə hərəkətə gələndə torpağın özü titrəyir, zaman bir anlıq geri çəkilir və xalq içindəki kökünə dönür. Burada hər dönüş, taleyə verilən bir vəd; hər addım, yaddaşın pıçıltısıdır. Bu rəqs milli ruhun səhnədə dua ilə danışan formasına çevrilir — sanki sükut özü danışır, ritm isə tarixə toxunur.
Vağzalı: Qadın ruhunun gedən addımı, qalan səssizliyi
Rəqs başlayır... yox, əslində səssizlik öz sözünü deməyə başlayır.
“Vağzalı” səhnəyə çıxır — bir qızın uşaqlıqdan qadınlığa keçidini yazan addım, ilk baxışda verilən ömür boyu vədə bənzəyir.
Onun duruşu “get” deyir, gözləri isə “qal” pıçıldayır.
Burada qadın ruhu iki zamana bərabər titrəyir — bir addımı ilə yola düşür, amma hərəkəti ilə bir dua geridə qoyur.
Bir baxışı ilə qalır, amma içindən bir ömürlük ayrılığı yola salır.
"Vağzalı”da rəqs – bir keçid, bir ruhun köçü
Rəqs başlayır – yox, bu sadəcə bir hərəkət deyil.
“Vağzalı”da rəqs, bir keçid mərasimidir:
– Ənənənin sükutundan özgürlüyün pıçıltısına,
– uşaq baxışından qadın baxışına,
– ana qucağından həyatın bilinməyən rüzgarlarına doğru.
Bu keçid fiziki bir addım deyil yalnız – o, metafizik bir köçdür.
Qız gedir, amma onun ardınca ana da gedir, bacı da, nənə də –
çünki bir qadının səhnədən yola çıxışı, bir nəslin yaddaşına köçməsidir.
Bu rəqs – bir irsin səhnəyə düşən kölgəsi, xalqın zamanla danışan baxışıdır.
Bu keçid yalnız fiziki deyil — o metafizik bir köçdür.
Qız getdikcə ana da gedir, bacı da, nənə də —
çünki bir qadının gedişi bir irsin səhnəyə düşməsidir.
Gediş – ənənənin daşıyıcısı, qalmaq – dualaşan sükut
Gedən qızın əlləri rəqs edir — üzündə təbəssüm, gözlərində səssiz bir qeyri-müəyyənlik.
Addımları niyyət kimi səhnəyə düşür, dönüşləri duala bürünür.
Hər addım bir diləkdir, hər dönüşdə bir “salamat ol” titrəyişi gizlidir.
Ana susur. Susmaqla danışır.
Qalmaq — səhnənin kənarında dayanmaq deyil yalnız, qalan ruhun içindəki təslimiyyətin poetik halıdır.
Ana övladını deyil, öz uşaqlığını, bir zaman gülümsəyən qızlığını yola salır.
O səhnədə dayanır, səssizcə köç edir — o da gedir, amma addımsız.
Qadın ruhunun şifrəsi – “Vağzalı”nın ifşası
Təranə Muradovanın quruluşunda bu rəqs —
qadın ruhunun səhnəyə həkk olunan kodudur.
“Vağzalı” burada təkcə hərəkət deyil,
içindən danışan bir monoloqdur.
Qız səhnədən çıxır — xalq isə səhnənin kölgəsində qalır.
Əllər sallanır, zaman titrəyib dayanır.
Ritm sönür, lakin duaların pıçıltısı hələ də səslənir.
Bu, yaddaşın səhnəyə çıxmasıdır —
bir qadının gedişi ilə tarixin qalan sədası.
Gediş – ənənənin yükü, qalmaq – dua ilə yaşamaq
Gedən qızın əlləri rəqs edir — üzündə nazik bir təbəssüm, gözlərində bilinməzliyin dumanı.
Hər addımı bir niyyət kimi səhnəyə düşür, hər dönüşü bir diləyin titrəyişidir.
Rəqsin içində “salamat ol” pıçıltısı — sanki bir xalqın minillik duasıdır.
Ana danışmır — amma onun sükutu öz səsini doğurur.
O səhnənin kənarında dayanır — övladını müşayiət etməklə bərabər,
öz keçmişini, öz qızlığını da yolçu edir.
Bu qalmaq, sadəcə fiziki varlıq deyil — bir ruhun səhnədə dua olaraq qalmasıdır.
"Vağzalı” – ruhun səhnədə həkk olunan kodu
Təranə Muradovanın quruluşunda “Vağzalı” bir rəqs deyil yalnız — qadın ruhunun səhnədə həkk olunan şifrəsidir.
Bu rəqs danışmır, o pıçıldayır.
Onun səhnəyə çıxışı bir hərəkət deyil,
bir iç monoloqun titrəyən əks-sədasıdır.
Qız gedir — onun ayaq səslərində yurdun pıçıltısı var.
Xalq qalır — onun baxışlarında nəsillərin titrəyən xatirəsi.
Bir əl sallanır — səhnə bir anlıq donur.
Zaman dayanır — ritm sükuta çevrilir.
Ritm dayansa da, dualar səhnədən düşmür —
çünki bu rəqs bir təqvim deyil, bir dua kimidir:
başlanğıc da deyil, son da —
səhnənin qəlbində yaşayan bir ömür kimi.
Rəqsin başlanğıcı – səssizlikdən doğan çağırış
Rəqs başlayır — sükutun sinəsində doğan melodik bir çağırış kimi.
“Vağzalı” təkcə musiqi deyil, o bir taleyin ritmlə danışan izahıdır.
Səhnəyə çıxan qadın fiquru gedişlə qalmaq arasında qərar tutmuş bir ruhun obrazına çevrilir.
Addımları — keçmişdən gələcəyə doğru uzanan bir folklor köçünü daşıyır.
Onun hər dönüşü — həm özgürlük pıçıltısı, həm ayrılığın incə sızıltısıdır.
“Vağzalı” bu quruluşda, köçün poetik dili olur— bir qurbanın səssiz fəryadı, bir xalqın illər boyu pıçıldadığı dua.
Bu rəqs sanki həm qızın, həm ananın, həm də bir zamanın iç monoloqudur.
Zaman titrəyir, sükut danışır, addımlar isə bizə bizi xatırladır.
Qadın – gediş və qalma arasında titrəyən metafora
Qadın gedir… amma heç vaxt tam getmir.
Onun gedişi fiziki bir ayrılıq deyil — ruhun səhnədə dua kimi qalmasıdır.
O, baxışıyla yola salır, əlləriylə bağ saxlayır,
sanki hər hərəkəti ilə bir ailə bağını qoruyur.
Bir qızın ayağında cəng almış “Vağzalı” —
toya gedən addım olduğu qədər,
analığın səssiz nəğməsidir.
Bu ritmdə, qadın bir ömrü yola salır —
öz keçmişini, qızlığını, təbəssümünü.
Onun gedişi — bir ailənin davamıdır,
bir yurdun susaraq köçməsidir.
Ana fiqurunun səssiz qalmaq fəlsəfəsi
Ana səhnənin kənarında dayanır, amma bütün tamaşanın mərkəzində görünür — çünki onun susqunluğu hər səslənən ritmdən daha gur danışır.
Onun tənhalığı dillənmir, lakin rəqsə sığınıb pıçıltı kimi səhnəyə yayılır.
Qızına “get” demir, “sağ ol” da demir —
sadəcə səssiz qalmaqla yola salır.
Çünki bu səssizlik, əslində, bir ömrün etirafıdır.
Ana — gəncliyini, içindəki ümidləri, dua ehtiyacını —
öz barmaqlarının arasında titrəyən bir baxışla yola salır.
Bu səhnədə ana danışmasa da,
xalq onun sükutundan öz keçmişini eşidir.
Təranə Muradovanın quruluşu – rəqsin iç monoloqa çevrilməsi
Muradovanın səhnəsində “Vağzalı” sadəcə ritm deyil — bir ruhun səsi, qadının öz içindən keçib toplumun yaddaşı ilə danışdığı monoloqdur.
Bu rəqs sosial mətləblərin estetik parıltısına çevrilir — bir addımda köç, bir dönüldə qalan dua.
Getmək — qadın təbiətinin dözümlü poetikasıdır,
Qalmaq — xalqın yaddaşında tüstülənən bir qurban duasıdır.
Burada hər sükut danışır, hər ritm bir keçmişin titrəyişidir.
Gediş fəlsəfəsi – irsin səhnəyə çıxması
Qadının gedişi cəmiyyət üçün yalnız bir ayrılıq deyil — o, bir irsin səhnəyə çıxması, bir yaddaşın ritmlə danışmasıdır.
Onun ayaqları təkcə musiqinin zərbəsinə deyil — millət yaddaşının səssiz torpağına basır.
“Vağzalı”da yaddaşın rəqsi
“Vağzalı” səhnəyə çıxdıqda, yaddaş hərəkətə gəlir — kədər incəliklə oxunur,
sevinc göz yaşında çözülür,
və ayrılıq — zərifliyə bürünmüş bir bayram kimi səslənir.
Bu, təkcə rəqs deyil — bir ruhun keçidi, bir toplumun səssiz bayramı.
Təranə Muradovanın quruluşunda “Vağzalı” ömrün titrəyən anıdır:
gedən də qalır, qalan da bir ömür yola salır.
Səda nəfəsi – qadın ruhunun melodik portreti
Əgər “Vağzalı” gedişin ritmik ifadəsidirsə, səda qalmağın səssiz göz yaşlarıdır.
Bu melodiyada qadın səsi eşidilməz, lakin hiss olunur.
Güclü bir ruhla səslənməz, daha çox susaraq danışan bir ürəyin pıçıltısıdır.
Bu ahəng qadının içində gizlənmiş bir tarix kimidir — nə tam açıq, nə tam qapalı, bir ruhi keçiddir sanki.
Burada qadın öz arzularını sərgiləməz — onları notlar arasında saxlayır,
çünki onun varlığı ifadədən çox hissə çevrilmişdir.
Qalmaq — nəfəsin içində dua olmaq,
bir səsin içində itib, ruhda yaşamaqdır.
Nənəlik – mədəni yaddaşın səssiz daşıyıcısı
Nənə “Vağzalı” səhnəsində görünmür,
amma o, səhnənin pərdəarxası ruhudur.
Rəqs etmir — əvəzində zamanı izləyir,
vaxtın pıçıltısında dualar toxuyur, xatirələr saxlayır.
Qız yola düşür, ana səhnəyə baxır,
nənə isə vaxtın içindən səslənir — onun qalması, zamanla birgə qalmaqdır,
bir ömrü xatırlamaq, bir ruhu qorumaqdır.
Nənə — qadın ruhunun ardıcıllığını daşıyan sükutdur.
O, gedişin ağrısını bədənində hiss edir,
hər “Vağzalı” onun üçün bir təkrar, bir dua,
bir ruhun köçməsinə səssiz müşayiətdir.
Silsilə və keçid – rəqs zamanın davamçısıdır
Bu bütün elementlər — "Vağzalı", nənəlik, və qadın ruhunun pıçıltıları — bir millətin zamanla danışan silsiləsinin fraqmentləridir.
Qadın gedir, lakin onun gedişi təkcə fərdi ayrılıq deyil — bu gedişlə tarix köçür, mədəniyyət hərəkətə gəlir,
dua isə səhnədə pıçıltı kimi qalır.
Hər qalmaq bir çəkilmə deyil,
bir kök salma, bir yaddaşla nəfəs alma aktıdır.
Çünki burada “Vağzalı”
sadəcə bir ritm deyil — vaxtın xoreoqrafiyasıdır:
Sevincin ritmini, qədərin səssizliyini,
ümidin nəfəsini bir səhnədə toxuyur.
Mərasim – rəqsin sosial teatrı
“Vağzalı” yalnız toyun musiqi arxitekturası deyil — bir ictimai mərasimdir, kollektiv yaddaşın ritmik ifşası.
Bu səhnədə hər kəs öz rolundadır:
– Qız gedir — addımlarında taleyin pıçıltısı,
– Ana qalır — gözlərində səssiz dua,
– Toplum baxır — susaraq şahidlik edir.
Bu şahidlik, səhnədə görünən teatr deyil yalnız — səhnənin kənarında dayanan duyğuların performansıdır.
Hər baxış, hər göz yaşı, hər pıçıltı —
səhnənin səssiz aktyorlarıdır.
Bu mərasimdə gedən bir qız deyil —
gedən bir qadınlıq, bir tarix, bir dua.
“Vağzalı” burada yalnız rəqs deyil —
toplumun öz kökünə doğru sükutla çevrilməsi,
bir ruhun səhnədə son dəfə danışmasıdır.
Yaddaşın teatrallaşması – ənənədən səhnəyə
“Vağzalı” əsasında qurulan hər səhnə —
istər Muradovanın, istər başqa bir quruluşçunun — bir yaddaş tamaşasıdır, toplumun öz tarixini pıçıltıyla danışdığı estetik platformadır.
Bu teatrda zaman öz üzünü gizlədir,
maska taxır və səhnədə sürünür.
Dualar işıq altında görünür —
mənəviyyat fiziki forma alır,
və qadın ruhu poetik bir səhnəyə çevrilir:
bir baxış, bir addım, bir sükut ilə danışır.
Səhnə dekoru — xalçalar, çaydanlar, pəncərə kölgələri — sadəcə estetika deyil,
mədəni kodlardır:
keçmişlə bu gün arasında körpü salan simvolik əşyalardır.
Burada yaddaş rəqs edir — səssiz ruhlar səhnədə dialoqa girir,
və sənət bu duyğuları vizuallaşdıraraq
kollektiv kimliyi səsləndirir.
Simvolika – toy yox, dönüşüm
“Vağzalı” sadəcə bir toy melodiyası deyil — o, qadın taleyinin səhnədə səsə çevrilmiş dönüş nöqtəsidir.
Bu dönüş fiziki məkanın dəyişməsi yox,
ruhi kontekstin yenidən yazılmasıdır.
Rəqs — qərar anının görünməz ritmidir,
qurbanın estetikasına bürünmüş bir sükutlu addımdır.
Gedən qadın arzularını tərk etmir — onları səhnənin ritminə pıçıltıyla bağlayır,
bir xoreoqrafik dua kimi yola salır.
“Vağzalı”nın səhnəsində danışan ruh –Təranə Muradovanın öz sözləri ilə
“Səhnə bir ayrı ömür, ayrı həyatdır. Onu heç nə əvəz etmir. O, ən yaxın dostum, ən yaxın sirdaşımdır.”
Bu sözlər Təranə xanımın səhnəyə olan münasibətini poetik bir etirafa çevirir. “Vağzalı”nın ritmində bu sirdaşlıq hiss olunur — hər dönüş, hər addım onun səhnə ilə qurduğu mənəvi bağın titrəyən ifadəsidir.
“Axırıncı” sözünü sevməsəm də, son dəfə səhnəyə 50 illik yubileyimdə çıxmışam. 40 ildən sonra səhnədən getmək çox ağır idi.”
Bu etiraf “gediş” fəlsəfəsini yalnız rəqsə deyil, sənətkarın öz həyatına da tətbiq edir. Gediş burada fiziki yox, ruhani bir ayrılıqdır — səhnədən, amma səhnənin içindən yox. Bu, bir sənətkarın səhnə ilə vidalaşarkən içində saxladığı sükutlu monoloqdur.
“Bu gün hər əlini qaldırıb oynayan deyir "rəqqasəyəm". Xeyr, peşəkar rəqqasə olmaq üçün onun tədrisini keçmək lazımdır.”
Bu fikirdə Təranə xanım sənətə olan məsuliyyətin altını cızır. “Vağzalı” kimi dərin mənalı rəqslər yalnız forma deyil — ruh, tədris və irs birliyindən doğur. Bu, sənətin sadəcə estetik deyil, etik bir məsuliyyət olduğunu göstərir.
“Xalqın zövqünü korlamaq olmaz. Bu bizim tariximizdir.”
Bu cümlə, esse boyunca işlədiyimiz “yaddaşın teatrallaşması” ideyasını gücləndirir. Təranə xanım üçün rəqs yalnız gözəllik deyil — o, tarixi qoruma formasıdır. Hər addım bir yaddaş, hər ritm bir dua, hər səhnə bir irsdir.
P.S. Bu esse — bir rəqs idi.
Ritmin içindəki fəlsəfə, səhnədəki yaddaş, ruhun səsiydi.
Burada sənət danışdı, tarix rəqs etdi, söz susdu və musiqiyə çevrildi.
Çünki bəzən ən dərin ifadə səhnədəki sükutdur.
Bu sükutun içində biz Təranə Muradovanın qəlbinə baxdıq —
orada bir baletmeyster yox idi,
orada duaya çevrilmiş qadın ruhunun səssiz rəqsi vardı.
Müəllif: Fuad BİLƏSUVARLI,
AYB və AJB üzvü, Prezident mükafatçısı, Həsən bəy Zərdabi mükafatçısı
Geri dön